در روزهای آخر جنگ، سه روز پس از اعلام پذیرش قطعنامه 598 از سوی ایران، ارتش عراق از سحرگاه روز جمعه 31/ 4/ 67 از دو محور کوشک و شلمچه دست به حمله وسیعی در منطقه جنوب زد.
در این حمله که به نظر می رسید برای گرفتن دست بالا در مذاکرات و یا تحمیل قطعنامه جدید باشد، نیروهای زرهی عراق در دشت به صورت نفوذی وارد خاک ایران شدند. تصور ابتدایی بر این بود که شاید دشمن قصد گرفتن خرمشهر را داشته باشد. این خطر، موجب شد تا امام (ره) به سپاه اخطار کند که موجودیت سپاه در گروی حفظ خرمشهر خواهد بود.
سپاه اقدام به دفع تک دشمن در سراسر منطقه جنوبی نمود. عملیات پاتک سپاه به نام عملیات سرنوشت شناخته می شود. کمی بعد، ارتش عراق در منطقه گیلانغرب و سرپل زهاب اقدام به شکستن خط و ایجاد معبر برای ستون منافقین نمود. منافقین عملیاتی را با نام فروغ جاویدان در محور سرپل زهاب - کرند غرب- اسلام آباد غرب- به سمت کرمانشاه آغاز کردند. به همین جهت برخی صاحبنظران نظامی معتقدند که شاید حمله گسترده عراق به منطقه جنوب، به منظور فریب و جلب توجه عمده نیروهای خودی به سمت جنوب و باز شدن مسیر در منطقه کرمانشاه برای منافقین بوده است.
