دشمن در تاریخ 1365/2/18، با یک تیپ زرهی در محور فکه تظاهر به حمله کرد، سپس در 1365/2/19 به تهاجم اصلی خود در بجلیه پرداخت. عراق قصد داشت ضمن گرفتن جناح از نیروهای خودی در محور فکه، عملیات اصلی اش را در محور "ربوت-بجلیه" انجام دهد و با تصرف پل های چم سری و چم هندی، به حمله خود ادامه دهد، سپس ضمن تصرف سه راهی شرهانی، از سریق جاده نهر عنبر سلسله کوه های حمرین را دور زند و سرانجام به رودخانه میمه جناح دهد.دشمن با این حساب، کلیه ارتفاعات سرکوب منطقه را که همگی بر جاده آسفالت "مهران-دهلران" تسلط داشتند،تصرف می کرد و تقریبا دو لشکر از نیروی زمینی ارتش در محاصره آنان قرار می گرفت.در نتیجه، تمام منطقه ای که در عملیات محرم آزاد شده بود، مجددا به اشغال دشمن در می آمد.
با این اوصاف، قبل از شروع دور تک نیروهای مهاجم، بر اساس استنباطی که از ادامه حملات دشمن در منطقه عمومی فکه وجود داشت، مقرر شد که غیور مردان دو یگان از سپاه به نام لشکر 17 علی بن ابی طالب (ع) و تیپ 10 سید الشهدا (ع)، به عنوان احتیاط و تقویت نیروهای پدافند کننده لشکر 16 قزوین در منطقه حضور داشته باشند. با آغاز تهاجم دشمن، پس از شکسته شدن خطوط پدافندی، دو یگان احتیاط منطقه، از دو محور از دو محور پل چم هندی و پل چم سری وارد کارزار شدند و به صفوف دشمن یورش بردند و در مناطقی آنها را بیش از 2 کیلومتر عقب راندند. سپس با ورود رزمندگان آماده و جان برکف لشکر 27 محمد رسول الله (ص)، 19 فجر، 7 ولی عصر (عج)، تیپ 18 الغدیر و گردان های ادوات، نیروهای خودی با استعدادی فراتر از 22 گردان وارد عمل شدند و سازمان دهی آفندی دشمن را با انهدام 15 تانک و نفربر و همچنین کشته یا مجروح کردن بیش از 4000 تن، برهم زدند.بدین ترتیب برنامه ریزی ارتش عراق برای تصرف مناطق مهم یادشده به شکست انجامید. رزمندگان اسلام سپس از طریق رودخانه دویرج، قوای عراقی را دور زدند و از پیشروی بیشتر آنها جلوگیری کردند و دشمن را در تسخیر مجدد اهداف پیش بینی شده، ناکام گذاردند. دشمن با وجود اعزام یگان های احتیاط، کاری از پیش نبرد و بعد از تحمل تلفات و خسارات فراوان، مناطقی را که متصرف شده بود، رها کرد و به خط سابقش بازگشت.
